2 تهدید نوظهور برای تنوع کشاورزی گوجه فرنگی در بازار مشهد بررسی شد. اگرچه مکزیک بومی منطقه آند است (بلانکا و همکاران، 2012)، مکزیک مرکز اهلی سازی گوجه فرنگی است (رازی فرد و همکاران، 2020) میزبان صدها گونه.
اینها شامل انواع مختلف قرمز، زرد و نارنجی است که با طیف وسیعی از دماها، شرایط بارندگی، انواع خاک و عوامل استرس زای زیستی در طول قرن‌ها پرورش یافته و سازگار شده‌اند، که با اقلیم‌ها، فرهنگ‌ها و کشاورزی متنوع مکزیک مرتبط است.
این گونه‌ها منشأ ورود قرن هفدهم به اروپا بودند که گوجه‌فرنگی را به عنوان پایه اصلی مزارع و رژیم غذایی در سطح جهان تبدیل کردند.
منشأ انواع مختلفی هستند که در سراسر جهان کاشته می‌شوند.
با این حال، از دهه 1930، پرورش دهندگان تجاری تلاش ها را بر روی افزایش عملکرد و ماندگاری میوه متمرکز کردند، و اغلب به صفات حاشیه مرتبط با کیفیت تغذیه میوه، طعم، عطر، نیازهای ورودی و انعطاف پذیری آب و هوایی توجه کردند.
همانند سایر محصولات زراعی (Orozco-Ramírez et al., 2017)، تولید تجاری گوجه فرنگی نیز به کشت های تکی در مقیاس بزرگ با تعداد کمتری از واریته ها تبدیل شد.
قابل توجه است که رقم سالادت 86 درصد از تولید مکزیک و 25.11 درصد از بازار صادرات جهانی را در سال 2016 به خود اختصاص داده است.
در مکزیک، این امر با فشارهای بازار، برنامه‌های دولتی برای ترویج واریته‌های وابسته به گلخانه، در کنار مهاجرت در مقیاس بزرگ و ترک مزرعه (ویلارئال، 2010) هماهنگ شده است.
این عوامل باعث کاهش تولید انواع سنتی می شوند. کشاورزان و سرآشپزها در سراسر مکزیک به راحتی می توانند ناپدید شدن نژادهای بومی را توصیف کنند که تولید آنها به مقیاس کوچک و خود مصرفی تنزل یافته است.
این روندها نه تنها منجر به از دست دادن تنوع کشاورزی می‌شود، بلکه منجر به از دست دادن شیوه‌های کشاورزی مرتبط، سنت‌های آشپزی، دانش و ارزش‌هایی می‌شود که اغلب در بین جوامع و بین نسل‌ها منتقل شده‌اند.
